Shawãdawa Rapé - Macht

Shawãdawa Rapé - Macht

Shawãdawa Rapé Power wordt bereid onder de kracht van de volle maan met natuurlijke tabak, Tsunu as en een traditioneel Shawãdawa medicijn genaamd Rawaputu. Ze gebruiken Rawaputu snuif tegen hoofdpijn, griep, slapeloosheid, mentale stoornissen en vermoeidheid. De Shawãdawa gebruiken het ook om kracht te geven bij het vissen, jagen en werken in het veld bij het planten. Men kan deze Shawãdawa Rapé dagelijks gebruiken en het heeft geen speciaal dieet. Het geeft kracht en energie - een medicijn om je op de been te houden.

Meer over Rapé

Rapé is een sjamanistische snuif, meestal gemaakt van tabak en te vinden in het hele Amazonegebied. In de traditionele geneeskunde en het sjamanisme van het Amazonegebied wordt het gebruikt als medicinaal kruid en als hulpmiddel bij sjamanistische reizen.

Inheemse snuif bevat meestal tabak en speciale as. Het kan een aantal verschillende kruiden en planten bevatten. Deze zijn voor de smaak en soms voor hun vermeende medicinale eigenschappen. Bovendien kan de sterkte van de gebruikte tabak veranderen afhankelijk van de melange!

Rapé wordt meestal toegediend door een sjamaan, via een pijp die een tepi. Hij blaast kleine hoeveelheden rapé achter elkaar in de neusgaten. Het effect kan krachtig en onmiddellijk zijn!

Je kunt ook zelf rapé maken met een speciale pijp die een kuripe. Je verliest dan wel de ervaring en kennis van de sjamaan, die ook energetische genezing en begeleiding kan geven.

Verschillende culturele groepen gebruiken Raoé op verschillende manieren. Ze wijden het aan zichzelf vanwege zijn transformerende kracht of om de kracht van andere plantmedicijnen te versterken. Soms gebruiken ze het recreatief als stimulans om energie te geven voor fysieke arbeid. Het heeft een aantal vermeende medicinale eigenschappen. Het vermogen om loutering teweeg te brengen betekent dat het een reputatie heeft als reiniger van gifstoffen in het lichaam. De stammen zien het als een oppepper van de natuurlijke immuniteit.

Gebruik het met respect en zorg; het is een tabaksproduct en kan een verslavende werking hebben!

De Arara Shawãdawa

Net als de andere inheemse groepen in Acre, leden de Arara Shawãdawa onder de gevolgen van de invasies van het productiesysteem van de rubberplantages gedurende de laatste decennia van de 19e eeuw. Ze werden uitgebuit, onteigend en beperkt in hun fysieke en culturele reproductie. In de afgelopen jaren hebben ze dit proces teruggedraaid door hun taal en tradities te herwaarderen en hun territoriale rechten op te eisen van de Braziliaanse staat.

De benaming Arara werd aan de groep toegekend tijdens het contact toen de eerste verkenning van de Alto Juruá begon in de 19e eeuw. De Arara noemden zichzelf Shawãdawa.

Het contact met agenten van het rubberexpansiefront beïnvloedde de relatie van de groep met zijn moedertaal. Vandaag de dag zijn er nog maar weinig sprekers van de Arara taal. Omdat ze van oudsher werden uitgelachen en gediscrimineerd als ze hun eigen taal spraken, gaven de Arara hun taal niet meer door aan hun nakomelingen, waardoor er een jongere generatie ontstond die alleen Portugees sprak. Sinds het begin van de jaren 1990 proberen de Arara echter hun eigen taal te "redden".

Vang

Om de Arara te veroveren voor arbeid, sponsorden de "bazen" verschillende invallen, waarbij ze enkele van de oude (voorouderlijke) Arara gebruikten als agenten in het proces om de groep te integreren in de economische activiteiten op de rubberplantages. Deze oude Arara's zijn sterk aanwezig in het geheugen van de Arara's en zijn referenties voor de identiteit van de groep en het grondgebied dat ze altijd hebben bezet.

Nadat ze weer een deel van hun grondgebied hadden teruggekregen, gaven veel families die verspreid woonden over de rubberplantages langs de Liberdade en de Baje rivier er de voorkeur aan om het werk op te geven en bij hun familie in het reservaat, of in de buurt ervan, te gaan wonen.

Traditie

Vandaag de dag zijn de ouderen de "bewakers van het Arara-geheugen" en ze proberen het zoveel mogelijk door te geven aan hun nakomelingen. De interesse van de jongeren in het leren van de mythen en rituelen die de Arara in het verleden intensief beoefenden, is zichtbaar. Tegenwoordig beoefenen ze de rituelen zonder regelmaat. Niet dat ze afwezig zijn. Het ritueel van mariri, of de "injectie van de kikker," en sinbu, beoefenen de Shawãdawa nog steeds. De eerste is een inheemse dans die ook voorkomt bij andere Pano-groepen. Nu beoefenen ze het voornamelijk als een middel om de cohesie van de groep te behouden en de Arara-identiteit te benadrukken. Het zijn de oudsten, die de taal nog vloeiend spreken, die zingen en de jongeren onderwijzen tijdens het ritueel.

Ayahuasca

Het ritueel van sinbu (liaan/ayahuasca) dat de Arara nog steeds beoefenen. De meeste Arara nemen op een bepaald moment deel aan een van deze rituelen. Sommige Arara nemen echter geen sinbu meer, ook al hebben ze er wel eens gebruik van gemaakt. Voordat ze op de rubberplantages gingen werken, namen de Arara regelmatig sinbu, soms als genezing, als de sjamaan de drank nam en probeerde de kwalen van de patiënt weg te nemen en hem weer gezond te maken. Volgens een van de Arara:

"Mijn overleden vader was een sjamaan. Als iemand ziek werd, bijvoorbeeld als hij koorts had of een andere ziekte, als hij zag dat hij ging sterven, dronk mijn vader het. Hij nam het en begon te zingen voor die ziekte, omdat de persoon die ziekte had, zong hij. Als hij zag dat hij beter werd, zei hij dat hij beter werd. Toen hij zag dat hij niet beter zou worden, dat hij dood zou gaan, zei papa dat hij niet zou ontsnappen."

Kambo

Een ander karakteristiek ritueel van de Pano-groepen, dat de Arara beoefenen, is dat gericht op het herstellen van het geluk van de jager. Als de jager geen geluk meer heeft, bereiden de Arara het ritueel van de "injectie van de kikker" voor om de essentiële kwaliteiten van de jager terug te krijgen: richten, zien, horen en geluk.

Ze vangen een kikker en halen met een haak de "melk" uit zijn lichaam. De melk die uit de kop van de kikker komt, wordt alleen gebruikt voor de snuiftabak die ze op de honden van de jagers smeren. Daarna branden ze twee of drie kleine ronde punten in de huid van de jager met een sigaret of met een braca om de melk van de kikker in te brengen. Een kleine hoeveelheid melk is genoeg om braakneigingen en ontlasting te veroorzaken. Dit wordt ook gestimuleerd door de grootschalige consumptie van caissuma, een drank gemaakt van gefermenteerde maniok, vóór de injectie. De volgende dag is de jager klaar om zijn jachtactiviteiten met veel meer vaardigheid en efficiëntie voort te zetten.

Volgens Arara Chico Cazuza:

"De injectie wordt gegeven wanneer een persoon zwak is. Wanneer hij deze hellingen beklimt, die wij hier aarde noemen. Als we stoppen met klimmen krijgen we dat gezoem in ons hoofd en worden onze benen zwak. Dan nemen we de kikkermelk, de injectie om ons te verbeteren. Dat reinigt alles, wat we voelen, we worden beter. Maar we moeten ook een beetje van andere dingen nemen om de maag te reinigen, om braken op te wekken. Op het moment dat je de injectie neemt, die de kikkermelk erop doet, die het niet eens is met alles wat je in je hoofd hebt, dan warmt het allemaal op. De oren worden heet, er is dat gezoem, je kunt er niet tegen, want dat is de zwakte." (Chico Cazuza, 17/02/2000, Raimundo do Vale).

Shawãdawa Rapé

Een ander ritueel dat de Arara gebruiken om de jager te helpen is het gebruik van snuiftabak:

"De persoon schraapt het poeder van het bot van een hert, of van een varken, van het scheenbeen van het hert en van het varken schraap je het bot van de dij af, je verzamelt het poeder, dan schraap je ook de kikkermelk af, je legt het op een plank, dan schraap je het mengsel af en je roostert het met een beetje tabak. Zo maak je de snuif. Het is beter om de snuiftabak zo te nemen dan de injectie. Je snuift het." (Chico Cazuza, 17/02/2000, Raimundo do Vale).

Vegen

Smudgen met het kruid Tipi is een ander ritueel dat de Arara beoefenen. Het is ook gericht op het verbeteren van de kwaliteiten van de jager. Het verbeteren van zijn vaardigheden en die van zijn hond. Een van de Arara-jagers legde uit:

"Tipi is om te bevlekken, wanneer de persoon moeilijkheden heeft, wordt hij bevlekt. Met haar van het hert en het varken. Je legt het in de zon om te drogen. Je doet het heel vroeg in de ochtend zodat je het bos in kunt gaan om te jagen. Doe het roken, dan ga je jagen. Je doet het drie keer. Misschien doe je het vanochtend, donderdag, dan volgende week donderdag nog een keer roken, dan de dag erna. Doe het drie keer." (Chico Cazuza, 17/02/2000, Raimundo do Vale).

De tijd van mythen

De bovengenoemde rituelen stammen uit een mythische tijd, zonder precieze datum. Een van de oudere Arara die refereerde aan de kikkerinjectie zei:

"...dit is van het begin van de wereld. Het kikkervaccin is goed voor iedereen die vermoeide benen heeft of die wil aankomen. Om te gaan jagen is het heel goed. Tegen hoofdpijn is het heel goed. Iemand die veel slaapt en het kikkervaccin neemt, is beter. Ik heb veel kikkervaccin genomen." (João Martins, 10/03/2000, Cruzeiro do Sul).

Vooral door de ouderen worden de Arara mythes verteld. Sommige jongeren zijn begonnen ze te leren en herhalen ze ook. Ze vertellen de mythen in de Arara taal of in het Portugees. Zoals met bijna alle mythische verhalen, verschillen de versies die ze vertellen, maar niet de structuur van de mythe. Het verhaal van de mythe over de oorsprong van de Arara is vrij lang en afhankelijk van de verteller kunnen er enkele wijzigingen optreden in de manier waarop ze het vertellen.

Arara oorsprong mythe

Samengevat zijn de belangrijkste elementen van de mythe de volgende: er is een dorp met een aantal kinderen en in de buurt van het gecultiveerde land staat een Sumaúma boom waarin een havik leeft. Bijna elke dag gaat deze havik erop uit om te jagen en voedsel mee te nemen voor zijn kuiken. Wanneer de jacht schaars wordt, begint hij de indianenkinderen te vangen. Hij eet ze allemaal op, behalve één.

Dan besluit een man uit het dorp de havik te doden voordat hij de indianen afmaakt. Na veel moeite slaagt hij erin de vogel te doden. Hij bouwt een ladder om bij het nest te komen en stopt de veren in een mand. Op een nacht begint deze mand lawaai te maken, waarvan de caboclo denkt dat het kakkerlakken zijn die de veren opeten.

De volgende dag opent hij de mand, en er zijn geen kakkerlakken, alleen veren. Na een aantal nachten het lawaai gehoord te hebben en 's ochtends de mand gecontroleerd te hebben zonder te vinden wat het lawaai kan maken, komen op een dag, wanneer het lawaai herhaald wordt, alle Pano-stammen uit de mand tevoorschijn, zingend van geluk, waarbij ieder van hen zijn naam zegt: Shawãdawa, Yawanawa, Kaxinawa, Xaranawa, Duwanawa, Poyanawa en anderen. Het is interessant om op te merken dat in de Arara kosmologie zij, net als de andere Pano groepen, moeten zijn ontstaan uit de veren van dezelfde havik. Hieruit kan ook een sociaal-culturele en taalkundige nabijheid worden afgeleid.

Bron: https://pib.socioambiental.org/en/Povo:Arara_Shaw%C3%A3dawa